Στολίδια, φιοριτούρες και μεταξωτά χαλιά στολίζουν τα ρούχα μας, τα σπίτια μας, τα αυτοκίνητα μας, την μπαγκαζιέρα μας, που κουβαλάμε πάντα δίπλα μας, μα κυρίως ένα μας από πίσω να τα ακολουθεί βιαία, να τους δίνει υπόσταση, να τα πνίγει, και να τα ερεθίζει βρώμικα κάθε φορά που το ξεχνάμε, λες και η πιο μεγάλη ανάγκη σε όλα αυτά είναι το ίδιο το μας, η ίδια η ανάγκη να έχουμε κάτι στην ιδιοκτησία μας, να μας ανήκει, να το ορίζουμε, να το διορθώνουμε, να το διαμορφώνουμε, να το δείχνουμε ως δικό μας, να το κρατάμε δεμένα γέρα δίπλα μας,
Ένα μας που μπαίνει δίπλα σε κάθε λογής στολίδι που απλόχερα χαρίσαμε στον εαυτό μας, ένα μας που όμως θέλει να μας κάνει χυδαία να ξεχάσουμε κάτι; Να ξεφύγουμε από κάτι;
Ή ίσως να κρύψουμε κάτι;
Ένα μας που το ξεχνάμε όταν έρχεται η ώρα των λαθών, της ξεφτίλας και της βρώμικης ώρας του καθαρίσματος των περιττωμάτων της άθλιας καθημερινότητας.
Μα αυτό που με ενοχλεί πίοτερο είναι η ίδια η λογική του στολιδιού, η ίδια η ανάγκη που μας γεννιέται καθημερινά να καλύψουμε με όμορφες λέξεις, τρόπους, σκέψεις την γύμνια μας.
Μα νομίζουμε αλήθεια ότι πίσω από τόσα ψεύτικα είδωλα δεν θα έβλεπε ο σύντροφος μας, οι άνθρωποι μας, οι γύρω μας, την ειλικρινή και χωρίς κοσμήματα αλήθεια μας; Μα οι πράξεις μας ο ίδιος ο τρόπος που φοράμε όλα αυτά δεν κρύβουν κάτι μα δείχνουν μες την υπερβολή τους αυτό που θέλουμε να κρύψουμε.
Δεν έχουμε και δεν είχαμε ποτέ διπλή υπόσταση, δεν ήμασταν ποτέ δυο πάντα ένα ήμασταν, και ως ένα πορευόμαστε, μιλάμε, επικοινωνούμε, ερωτευόμαστε, απεργούμε, μαχόμαστε, ζούμε, αναπνέουμε.
Και κάπου εκεί οι σκέψεις του ταξιδευτή βρίσκουν λιμάνι, στους περιθωριακούς της γης ετούτης και ψάχνουν εκεί για μιαν αλήθεια, για μια ύπαρξη χωρίς περιττά μας και λοιπά κοσμήματα, και να ο μεγάλος γέλωτας του ίδιου του ποιητή...και πως θα μπορούσε να μην είναι τέτοιος άλλωστε, αναγκαιότητα κι αυτή της βαρβαρότητας των καπιταλιστικών πλεγμάτων...
πώς το 'φεραν η μοίρα και τα χρόνια
να μην ακούσεις έναν ποιητή
Μια ιντελιγέντσια που κρύβεται πίσω από το δάκτυλο της, που πατά πάνω σε ρεαλιστικές στάχτες και έχει για στέρεες βάσεις μεταφυσικές κτήσεις και παρακμιακούς συμβολισμούς. Μια καλλιτεχνική απάντηση που μένει μέχρι εκεί, έχοντας απαρνηθεί την επαναστατική της φύση. Μια νέα κάστα που ψάχνει να βρει μέσα στο χωνευτήρι της καρδιάς, όχι σε κανένα άλλο, το πορφυρένιο χρυσάφι της ζωής, βλέποντας από ψυχής τον κόσμο που ανοίγεται γύρω της...Σαν αιώνια κατάρα προς τον Μαγιακόφκσι που έχουν κάποιοι ακόμα στην κωλότσεπη, σπαράζει η πνοή
-Σαν αφορισμοί, σου ακούγονται όλα αυτά σύντροφε;
-Όχι;
-Μα πως;
Όταν η θηλιά αγαπητέ μου, φτάνει στο λαιμό, είναι η ώρα η αλήθεια να βγει γυμνή και μόνη της να πάει στην μάχη, αγέρωχη, με την περηφάνια του Παλαιστίνιου πρόσφυγα και την αντροσύνη Χιλιανού κοριτσιού 10 χρόνων μπρος στα τανκ της χούντας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου