Ελευθερίες ή ελευθερία; πόσο διαφέρουν τάχα

Το πρώτο κείμενο, του μπλόγκ αυτού ήταν για την ελευθερία. Με βασανίζει, αλήθεια, αυτή η έννοια, η πολυχρησιμοποιημένη, η διακορευμένη πια από όλες τις πολιτικές αποχρώσεις. Η χρησιμοποίηση της είναι τόσο συχνή και τόσο στυγνή πραγματικών νοημάτων, που πια, έχει εκφυλιστεί, έχει πάρει μιαν άλλη χροιά και ένα βηματισμό που όχι απλά δεν υποδηλώνει την ουσία της αλλά ξεφεύγει στο αντίθετο της.

Στην προσπάθεια, να ξαναπιάσω το νήμα της λέξης αυτής, του φιλοσοφικού αυτού όρου ή καλύτερα της υπέρτατης πράξης αγάπης από εκεί που θαρρώ πως το χάσαμε ή μας το έκλεψαν, σοδομίζοντας το με τον πληθυντικό του, συνεχίζω εκείνη την πρώτη προσπάθεια

Η προσπάθεια των αστών να δούμε την Ιστορία, σαν ένα παιχνίδι συγγραφής της ιστορικότητας και να παλέψουμε να αποκρυπτογραφήσουμε τους Εφιάλτες και τους Κολοκοτρώνηδες, με τον στείρο εκείνο τρόπο, που μας οδηγεί η κυκλική ή απατηλά γραμμική της πορεία, έχει βαλθεί στην ουσία να μας πείσει, πως η σύγχρονη δυτική δημοκρατία είναι το απόγειο της ελευθερίας, πως δεν έχει ξαναυπάρξει ιστορική φάση με τόσες πολλές ελευθερίες και κυρίως, πως ουσιαστικά πλέον δεν έχουμε να παλέψουμε για κάτι παραπάνω…τα κατακτήσαμε όλα στο θέμα της ελευθεριότητας του ανθρώπου..

Βέβαια ταυτόχρονα, μπαίνουν οι λογικές ερωτήσεις, ενός υγιούς ανθρώπου, πως όσο δεν έχουμε κατακτήσει την ελευθερία της εργασίας, της πραγματικής παραγωγικής εργασίας μακριά από την έννοια του κέρδους, πως μπορούμε να έχουμε κατακτήσει το στάδιο εκείνο, που υπερβαίνει όλα τα επιμέρους;

Κομμουνιστικές παραφυάδες, θα γλεντοκοπήσουν, οι αστοί μα και οι λεγόμενοι προοδευτικά σκεπτόμενοι αριστοκράτες.

Ας δούμε μια πρόχειρη συλλογιστική

Η αστική τάξη και οι γύρω της αντιδραστικοί μα και δήθεν αναγεννημένοι από τις στάχτες τους αριστεροί, προσπαθούν κατ εμέ, να θέσουν μια πολύ συγκεκριμένη μεθοδολογία, θέτοντας τους ιδεαλιστικούς τρόπους θεώρησης της ιστορίας, προσπαθώντας έτσι να πείσει τα μάτια πως αλλά βλέπουν κι αλλά τελικά είναι. Με απώτερο στόχο φυσικά την καθυπόταξη των ανατρεπτικών αισθημάτων που γεννούνται καθημερινά στα πιο βαθιά πληγμένα από την καπιταλιστική βαρβαρότητα στρώματα της κοινωνίας. Τα ερωτήματα φυσικά μπαίνουν συγκριτικά και με ενοχική τελμάτωση μας οδηγούν εκεί ακριβώς που ξεκίνησα, στην ελευθερία, που διαμελίζεται σε μύριες ελευθερίες…στις ελευθέριες εκείνες δηλαδή, που μας παρέχει το αστικοδημοκρατικό δυτικό σύστημα, που το απαλλάσσουν από την ανάγκη κάλυψης των συνολικών αναγκών των καταπιεσμένων.

Ελευθερίες που δρουν τόσο καταλυτικά στην συνείδηση του μέσου εργάτη μα κυρίως μικροαστού, που ξεχνά τελικά την βιασμένη μια ελευθερία, την ουσιαστική απελευθέρωση από τα δεσμά της δουλείας του στους εργασιακούς χώρους, τα δεσμά της υποταγής σε ηθικολογικές συμβάσεις, που καθιστούν κάθε πράξη αγανάκτησης ανήθικη άρα και αποτρεπτική στην χρήση της, τα δεσμά της ύστερης καπιταλιστικής ισότητας, που θέλει την γυναίκα τυφλά υποταγμένη στις πιο ανελαστικές και απάνθρωπες συνθήκες εργασίας την ίδια στιγμή που την χρίζει δεινό προστάτη μιας οικογένειας που δεν καλύπτει μήτε τις βασικές αισθηματικές και παιδαγωγικές ανάγκες των ίδιων των μελών της, που θέλει την ελευθερία της γνώμης να υφίσταται τον πιο βαθύ φασισμό αυτών της υποχθόνιας λογοκρισίας και του βλοσυρού περιθωρίου.

Κάτω από τον μανδύα των κατακερματισμένων ελευθεριών, κρύβεται η πιο στυγνή εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τέτοια που δεν γνώρισε μέχρι σήμερα η Ιστορία, όχι μόνο γιατί η με ανοδική πορεία βαθιά οικονομική και πολιτική κρίση οδηγεί τους εξουσιαστές σε απελπισμένες προσπάθειες κυριαρχίας των εξουσιαζομένων, μα γιατί το πέρασμα από τον φασισμό στην δημοκρατία δουλεύτηκε το ίδιο καλά με την άνοδο του καπιταλισμού πάνω στην φεουδαρχία, έτσι που τα κεκτημένα με αγώνες βασικά δικαιώματα να φαντάζουν χίμαιρες ονειρώξεων, και κάθε επιστημονική και τεχνολογική αλλαγή που κουβαλά μαζί της κοινωνικές ανακατατάξεις και καλυτέρευση των όρων ζωή αυτών που τις γέννησαν να μοιάζει με το σμαραγδένιο δαχτυλίδι της Τέιλορ από τον Μπάρτον.

Οι βασικές ερωτήσεις παραμένουν, ελευθερία από ποιον, για ποιόν, από τι και τελικά ποιανού.

Αν θωρήσουμε πως οι ελευθερίες είναι η πιο κακεντρεχής αυταπάτη του εποικοδομήματος, τότε η ελευθερία δεν μένει παρά ως αντίθετο της σκλαβιάς να είναι το ίδιο το εποικοδόμημα, αν φυσικά της αφαιρέσουμε την οικονομική πλευρά ή αν μηχανιστικά την υποτάξουμε στο οικονομίστικο μετασταλινικό μοντέλο.

Η ελευθερία του ίδιου του καταπιεσμένου, του παλιάτσου της γης ετούτης που παράγει και δεν καρπώνεται, που δημιουργεί και πάλι ημιτελής μένει, του νέου που αγαπά μα η αλλοτρίωση των δομών δεν του επιτρέπει την πραγματική συνύπαρξη στην βάση της απελευθερωμένης από μικροαστικές ηθικές ρύμες πληρότητα της προσωπικής του ταυτότητας και την αισθαντική σύζευξη με τον διπλανό του, ελευθερία του εξαθλιωμένου μετανάστη που στοιβάζεται σε σαπισμένες βάρκες δουλείας για να ξεφύγει από τις βόμβες των κατακτητών της γης του, ελευθερία του υπόδουλου στην ιμπεριαλιστική κτηνωδία άραβα και σουδανού. Ελευθερία από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, της υποταγής στον δυνάστη, της υφαρπαγής του μόχθου πνευματικού και χειρωνακτικού, ελευθερία από θρησκευτικές μαντήλες και λοιπά σύμβολα που καταργούν την ίδια την μοναδικότητα του κάθε πανέμορφου ξεχωριστού ανθρωπίνου πλάσματος.