Όταν η τέχνη χτυπά εκεί που πονούν

Η πιο μεγάλη μου αγάπη είναι η τέχνη, είτε αυτή είναι η μουσική, είτε το θέατρο, είτε η γλυπτική, είτε η ζωγραφική. Μέσα από την τέχνη, μπορεί κανείς να πει τα πάντα, να κάνει φιλοσοφικές αναλύσεις, να αγαπήσει, να τσακωθεί, να ρίξει κυβερνήσεις και να κάνει επαναστάσεις. Γι αυτό ίσως η τέχνη και κυρίως, κάθε είδους γραπτής μορφής της, είναι αυτή που χτυπιέται πρώτιστα από στρατιωτικά, φασιστικά και κάθε λογής αντιλαϊκά πολιτικά συστήματα, και είναι η ελευθερία της, αυτή που δημιουργεί την επίφαση ελευθεριότητας που διαπερνά τις σύγχρονες δημοκρατίες.

Το περιστατικό που ακολουθεί, είναι καταδεικτικό, του παγωμένου κλίματος που επικρατεί στο στρατόπεδο των μπουρζουάδων, την στιγμή που το ελληνικό – και όχι μόνο- αστικοδημοκρατικό σύστημα περνά την πιο σημαντική κρίση του από την μεταπολίτευση.

Θα παραθέσω κάποια αποσπάσματα από τον Ριζοσπάστη, χωρίς περαιτέρω σχόλια, μιας και αυτά περιττεύουν από την δική μου μεριά, πια.

«Το κρούσμα που εξεγείρει συνειδήσεις είναι προσωποποιημένο. Αφορά καθηγητή στη σχολή,
που από την εξουσία της έδρας του, ίσως, νομίζει πως του επιτρέπεται να συνθλίβει όποιον δεν υποτάσσεται στο δικό του σκοτάδι. Τα πράγματα είναι συγκεκριμένα: Την περασμένη εβδομάδα (Τετάρτη, 27/2/2008) κατά τη διάρκεια ενός μαθήματος, την ώρα της κρίσεως των έργων των φοιτητών, ο τριτοετής φοιτητής, Ν.Κ., έδειξε μεταξύ άλλων στον καθηγητή και έναν πίνακα, ο οποίος απεικόνιζε ένα νέο συμφοιτητή του και παράλληλα εργαζόμενο, να διαβάζει ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ. Ο εν λόγω καθηγητής, Βασίλης Βλασταράς, λέκτορας, βοηθός του εργαστηρίου του πρύτανη, μπροστά στην εικόνα αυτή, έβγαλε κυριολεκτικά όλη του την... «τέχνη», κάνοντας μια επίδειξη του αντικομμουνιστικού του ταλέντου, το οποίο αποδείχτηκε ομολογουμένως μεγάλο και προκλητικό. Μπροστά σε 25-30 φοιτητές, άφησε στην άκρη την τέχνη κι άρχισε να διδάσκει ιστορία και ψυχολογία! Οπως μαρτυρούν παριστάμενοι «ο καθηγητής, αναφερόμενος στο "Ριζοσπάστη" και θέλοντας να αποκρύψει το συνολικό περιεχόμενο του πίνακα, είπε ότι αυτό το λαϊκό σύμβολο υπήρχε κάποτε, αλλά τώρα δεν υπάρχει». Σύμφωνα με τον «καθηγητή», ο φοιτητής αυτός, όπως και όλοι οι κομμουνιστές έχουν «μείνει πίσω» τόσο στη ζωγραφική, όσο και στη μουσική, αφού εξακολουθούν να ακούν και να εμπνέονται από τον Λοΐζο και τον Καββαδία! Το ρεσιτάλ διδασκαλίας της τέχνης συνεχίστηκε με φράσεις όπως «οι πλούσιοι τρέχουν να βγάλουν τα λεφτά τους (!), ενώ εσείς, η γενιά των 700 ευρώ, τρώτε τα λεφτά σας στο Μπουρνάζι». »

Το θέμα είχε και συνέχεια, στο ΔΣ του φοιτητικού συλλόγου και στα δικαστήρια, όπως απειλεί ο καθηγητής, τρομάρα του.

Ο ριζοσπάστης «καταγγέλλει το γεγονός ως «ιδεολογικού χαρακτήρα επίθεση με στοιχεία τρομοκράτησης μέσα στα πλαίσια της εκπαιδευτικής διαδικασίας». Μιλά για «ντελίριο αντικομμουνιστικής προπαγάνδας με στοιχεία εκτροπής της εκπαιδευτικής διαδικασίας» και αναφέρεται ειδικότερα στο ρόλο του εκπαιδευτικού. Καταδικάζει τη συνειδητή προσπάθεια σπίλωσης, αποσιώπησης και παραχάραξης της ιστορίας του ΚΚΕ.»

Πηγή,

http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=4453950