Επαναθεμελίωση, πραγματική ανάγκη ή μεταφυσικά παζάρια;

Με προβλημάτισε ένα σύντροφος κυριακάτικα. Εκεί που μιλάγαμε για τα μικροπολιτικά μας, έκανα την ερώτηση που αποδείχθηκε μοιραία για την έκβαση της κουβέντας. Δεν ξέρω, που είναι ενταγμένος ο αδερφός μου, ρωτώ σχεδόν παιδιάστικα, λες να μπήκε σε μια από εκείνες τις συνιστώσες της αριστεράς που με βδελυγμία της αντίκριζα πάντα, μιας που στοχοποιούν εκείνες τις εμμονικές ματαιοδοξίες των απανταχού αισθαντικών ψευτοφιλοσόφων της κουλτούρας. Και αίφνης η απάντηση κόλαφος, μια μανιχαϊστική προσέγγιση του παιδιαρίσματος μου, μια προσπάθεια εξεύρεσης της λύσης του μυστηρίου, μέσω αυστηρών ερωτήσεων, που θα απαντηθούν με ένα ναι ή με ένα όχι.

Το κροτάλισμα της φωνής μου ακούστηκε θαρρώ μέσα από τον υπολογιστή και ο σύντροφος βάλθηκε να μου εξηγήσει πως δεν είναι θέμα φετιχοποίησης των λέξεων, μα αυστηρή γλωσσική και νοηματική οριοθέτηση των απόψεων του δείνα, εν προκειμένου του άμοιρου-ευθυνών, για την κόντρα που δημιουργήθηκε- αδερφού μου.

Περιπλανιέμαι στην αριστερά από τα μικράτα μου, από τότε που θυμάμαι τον ίδιο μου τον εαυτό. Πολλά κουσούρια μου άφησε, που στην προσπάθεια επαναπροσέγγισης του ίδιου μου του εγώ, προσπαθώ αν όχι να αφαιρέσω τουλάχιστον να τα εξηγήσω ένλογα.

Ένα από αυτά είναι η λεγόμενη φετιχοποίηση των λέξεων, των φράσεων, ή καμία φορά των ίδιων των ερωτήσεων που θέτει κανείς, σε μια προσπάθεια είτε να κατανοήσει, είτε να ανοίξει μια συζήτηση επαναπροσέγγισης, επαναθεμελίωσης της ίδιας της θεωρίας μας. Κάποιες λέξεις, κάποια νοήματα είναι ταυτόσημα πια, με την σίγουρη περιθωριοποίηση όσων τα θέτουν. Πώς να ρωτήσεις για παράδειγμα, έναν κνίτη, για τον σταλινισμό, όταν εκείνος δεν θέλει καν να κουβεντιάσει την ύπαρξη αυτού. Πώς να κουβεντιάσεις με έναν εξωκοινοβουλευτικό για τα εθνικά ζητήματα, όταν εκείνος κωφεύει στην ύπαρξη τους, πώς να ρωτήσεις την γνώμη κάποιου για το κυπριακό, όταν στο μυαλό του έχει γίνει ήδη η σύνδεση με τον εθνικισμό και αποτάσσεται κάθε λογής προσπάθεια να σε ακούσει. Και τελικά πως μπορείς να κουβεντιάσεις και να προχωρήσεις μια συζήτηση για την μεταβολή ή την αλλαγή ή την επαναθεμελίωση του μαρξισμού, όταν σου έχει κολλήσει με τον συλλαβισμό και μόνο όλων αυτών των λέξεων, η ρετσινιά του ρεφορμιστή.

Είναι συμβάσεις οι λέξεις, και τα νοήματα που τους προσάπτουμε, ή τίθενται και αυτές στην διαρκή πάλη των αντιθέτων, στην διαρκή κίνηση των όλων;

Και εάν διαλεκτικά μιλώντας και "φιλοσοφώντας", η κίνηση της Ιστορίας, η κίνηση της πάλης των τάξεων και η διαρκής μεταβολή των συνθηκών της καπιταλιστικής βαρβαρότητας δεν είναι ένα μύθευμα, μια πλάνη, αλλά η αντικειμενική πραγματικότητα, τότε πως μπορούν οι έννοιες να παραμένουν σταθερές, αμετακίνητες, αμετάβλητες;

Πως μπορούμε να τις βάζουμε στο πιθάρι του Διογένη και να μην της βγάζουμε στον αέρα να πάρουν μορφές, να αλλάξουν, να μετατοπιστούν και να παράξουν τα νέα νοήματα, τους νέους όρους στις νέες συνθήκες;

Πως γίνετε οι λέξεις που προσέδιδαν μορφή στις φιλοσοφικές έννοιες της θεωρίας της αέναης κίνησης των αντιθέτων, να έχουν κακοφορμίσει μέσα από τους γλωσσικούς και α-φιλοσοφικούς τροπισμούς μας;

Πως μπορούμε εν έτη 2008, να συνεχίζουμε να χρησιμοποιούμε τα ιερά κιτάπια μας, ακόμα ως χωνευτήρι όρων, και όχι ωσάν αφορμή διαρκούς έρευνας, σκέψης και μεθοδικής προσέγγισης τους στο σήμερα;

Όσοι σύντροφοι, έφτασαν έως εδώ, με έχουν ήδη κατηγοριοποίηση σε εκείνες τις αισθαντικές καλλιτεχνικές φιγούρες που αποζητούν μια νεοτερικότητα, που επιζητούν μια αισθαντική καλλιτεχνική αλλοίωση των πολιτικών και οικονομικών δομών.

Ένα παζλ, αντιθέτων είμαστε σύντροφοι, που ακόμα του λείπουν τα κομμάτια εκείνα, που μπορούν βγάζοντας τους αντιεπιστημονικούς και αντεπαναστατικούς κλαυθμούς των δεκαετιών των μεγάλων ανατροπών και επανακαθορισμών, να αναλύσουν και να στοιχειοθετήσουν τις ανάγκες, τις στρεβλώσεις και τους μηχανισμούς που θα μας φτάσουν στην τελική έφοδο στον ουρανό.

Ένα παζλ, που ζητά και απαιτεί όσο ποτέ άλλοτε την καύση των φετιχισμών, την αποσάθρωση των πεθαμένων πια αυστηρών οριοθετήσεων, όχι για ενωθούμε με κείνες τις δυνάμεις που τσιπρίζοντας θέλουν να μας πείσουν για την ειρηνική και δίχως βία μεταστροφή των κοινωνικών αλλαγών. Μα ακριβώς για να τις ρίξουμε και αυτές στην στάχτη των πυρκαγιών των επαναστατημένων μαζών.

Ένα παζλ, που πρέπει τώρα και όχι αύριο, να βρει εκείνα τα κομμάτια της φιλοσοφικής, πολιτικής και οικονομικής επαναθεμελίωσης των επαναστατικών όρων και τροπισμών, που το έχουν υποτάξει στην νωθρή αντιμετώπιση της ύλης και των προσταγμάτων της, που το έχουν υποτάξει σε μια νοθευμένη με μεταφυσικά τερτίπια παγωμένη εμμονή σε στέρεες παρατάξεις και αρχές.

Δεν μπορούμε να προχωράμε σε έναν κόσμο διαρκώς μεταβαλλόμενο, με ιδεαλιστικές προσεγγίσεις στείρας επανάληψης, με εμμονικές φετιχοποιήσεις νοημάτων και στρεβλωτικούς φακούς απαξίωσης της κίνησης.

Η τομή του μαρξισμού, το μεγαλείου του διαλεκτικού υλισμού, είναι όχι μονάχα πως έβαλε στο χρονοντούλαπο τον ιδεαλισμό, μα τελικά πως εξαφάνισε την χυδαίο υλισμό, και την διαλεκτική υποκειμενικότητα του Χέγκελ, προσδίδοντας στον κόσμο και στις έννοιες, την μέγιστη επαναστατικότητα, της ίδια την διαπάλη των αντιθέτων, την κίνηση των πάντων, και τέλος την τελείωση τους, στην άρνηση της άρνησης. Γιατί, εμείς, πεθαίνουμε την ίδια την ύπαρξη της άρνησης, βγάζοντας την από τον καμβά των χρωμάτων, και προσδίνοντας της τελικά όσο εκείνη πρέπει να αποτινάξει;

Είναι τώρα η ώρα, να επακατακτήσουμε, όλα εκείνα που στερήσαμε εμείς από το επαναστατικό υποκείμενο, στην αγωνιώδη προσπάθεια μας, να βγούμε από το τέλμα που μας έβαλε ο σταλινισμός, η περεστρόικα και τελικά η ίδια η κατάρρευση της. Ας βγούμε από τους κύκλους της μεταφυσικής νεοτερικότητας, από την θρησκευτική προσήλωση των ιερών κειμένων και ας αναζητήσουμε στην μεγαλειώδη ουσία τους, όλα εκείνα που χρειαζόμαστε για να νικήσουμε εκείνον τον εχθρό που στέκει από πάνω μας, τώρα όσο ποτέ με την δαμόκλειο σπάθη να μας καρατομήσει ώστε να επιβιώσει.

Η επανάσταση είναι πιο επίκαιρη από ποτέ, η διαλεκτική είναι πιο αναγκαία από ποτέ και η τελική νίκη είναι το ύψιστο καθήκον μας, τώρα από όσο ποτέ.