πρώτες σκέψεις

μέσα στην βαρβαρότητα της Ιστορίας μας, μέσα στην μιζέρια της μοναχικής πολλές φορές καθημερινότητας χανόμαστε, πνιγόμαστε
μέσα στις μεταφυσικές λαμπαδioδρομίες των συζητήσεων σε μπαράκια, ταβέρνες κι τηλεοράσεις χάνουμε τον εαυτό μας κ ύστερα τους γύρω μας.

πειθήνια όργανα πολλές φορές της ιστορίας κείνης που θέλουν να γράψουν γι εμάς χωρίς εμάς.
τίγρεις που ξυπνούν οι φωνές μας, λιοντάρια που αγρικούν τα θέλω μας.

πόσοι απομείναμε σε τούτο το μετερίζι;
λίγοι θαρρούν κάποιοι ...μα αν είμαστε τόσο λίγοι;
αν μας έθαψε η Ιστορία τότε γιατί ακόμα μας φοβούνται;

μην φοβάστε τα φαντάσματα μήτε τους πεθαμένους, δεν μπορούν να σας μαντρώσουν...σπαράσσει μια φωνήμα

δεν είναι φαντάσματα, απαντούν στεντόρεια όσοι δεν έσκυψαν ακόμα το κεφάλι, όσοι ακόμα πορεύονται με την αλήθεια, με μια κόπια του Μαγιακόφκσι στην κωλότσεπη, είναι κύματα μιας θάλασσας που θα καλύψει τις μάταιες στεριές σας.

κι είναι πολλές φορές δύσκολο ετούτο το ταξίδι, κι μοναχικό

άλλοτε πάλι πλημμυρισμένο με χαμόγελα κι φωνές παιδικές, ηρωικές
κι άλλοτε με ρυτιδιασμένες αποχρώσεις κείνων που έμαθαν μαθηματικά με κολτσίνα κ κείνων που έμαθαν τα τραστ πάνω στις σανίδες των γιαπιών
κι κείνων που θρυμμάτισαν την λέξη λευτεριά στα συστατικά της, μες στην προσφυγιά κ στην πάλη με τον εθνικισμό

κ ύστερα τα πιο όμορφα δάκρυα από δυο ζευγάρια μάτια που αγαπηθήκαν κ αγάπησαν χωρίς θρησκευτικούς παραδείσους, χωρίς ηθικές αναστολές, χωρίς ετυμολογικούς φραγμούς
πέρα από μικροαστικούς θεατρινισμούς.

έτσι απλά, καθάρια κι έμορφα

καμία φορά ζητάμε έναν ώμο, κάποιες άλλες μια λαοθάλασσα αγανακτισμένων, άλλοτε ποτάμια απόκληρων να τραγουδούν, κι τις πιο όμορφες, τις πιο υπέροχες στιγμές ένα σώμα να πλαγιάσουμε, ένα κορμί να παρθούμε λεύτερα κι γοερά.

δεν ζητώ πολλά συνταξιδιώτες μου,
μονάχα τις αλήθειες σας, το χιούμορ σας κ τις ...αναπνοές σας


Αν δεν καώ εγώ
Αν δεν καείς εσύ
Αν δεν καούμε εμείς
Πώς θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη



Κι ένα ποιήμα για σας

Αφήστε με να σας γδύσω απ όσα η βαρβαρότητα της καθημερινότητας βίαια σας έντυσε
όμορφα γυμνό να σας δω μπροστά μου,
απαλλαγμένο από όλα σας τα περιττά,
δίχως πρέπει και ηθικές αναθυμιάσεις,
έτσι απλά αφήστε με να σας ταξιδέψω
από το χέρι κρατήστε με
το δικό σας απλώστε
τα γνωστά σας δώστε μου
με τα άγνωστα σας τιμήστε με
τις ομορφιές της πλάσης να σας δείξω
την αγάπη και τον έρωτα θυσιάστε μου



Τα πιο καθάρια βλέμματα είναι εκείνα των πεινασμένων εραστών της ζωής, εκεί βλέπεις καθαρούς ορίζοντες και αληθινούς πόθους
Ο πιο καθαρός έρωτας είναι εκεί που ζητάς τα πάντα μα τίποτα δεν θες να κάνεις δικό σου, φτάνουν οι αναπνοές σας που κυλούν μαζί εκείνα τα δευτερόλεπτα του ασίγαστου πάθους