πατρίωτης... είσαι;

Πόσες φορές τραγούδησα τον Νικόλα, πόσες φορές βροντοφώναξα, σαν θα με καλέσει η πατρίδα τον εχθρό να πολεμήσω, θα τους πω δεν έχω γω πατρίδα;

Πόσες φορές δεν βρέθηκα στο στόχαστρο πρώην και νυν συντρόφων, πάνω στις έμορφες κουβέντες μας για την λευτεριά, πως παραείμαι διεθνίστρια, πως ξεχνάω τι σημαίνει και πόσο σημαντικό ρόλο παίζει το συλλογικό είναι.

Και ύστερα να σου πάλι τα επιχειρήματα για τους τούρκους κατακτητές μας, που δεν μπορούμε και δεν πρέπει έτσι εύκολα να λησμονήσουμε το κακό που σκόρπισαν στον τόπο μας…

Δεν ξεχνάμε…δεν πρέπει να ξεχάσουμε, λαός χωρίς μνήμη είναι νεκρός στριγκλίζουν κάθε λογής τσαρλατάνοι…Ποία μνήμη μονάχα δεν μας είπαν; …Ποία μνήμη δεν πρέπει να κοιμηθεί στις λήθης τα πλοκάμια; …

Είναι όμως και εκείνοι οι άλλοι οι φίλοι και οι σύντροφοι, που βρικολάκιαζαν να με ακούν κάθε φορά που μου λείπουν οι δικοί μου άνθρωποι, για την πανέμορφη και μοναδική Κυπαρισσία, που άλλη τόσο ξακουστή και πεντάμορφη στον κόσμο δεν υπάρχει, ακόμα και τα άσχημα της …είναι μοναδικά άσχημα, άρα της χρωστώ έναν ακόμα λόγο τίμησης.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, σαν να προσπαθώ να εκλογικεύσω τον εθνικισμό, χμ, πατριωτισμό μου, κάνοντας τον τοπικισμό… Ίσως έτσι η συνείδηση μου είναι πιο καθαρή, απέναντι στις ταξικές μου υποχρεώσεις…

Και εκεί που πίστευα πως τάχα μου τα έχω βρει με τις πατρίδες και τις υπόλοιπες νοθευμένες ψευτο-συλλογικές συνειδήσεις.

Να σου η αποστομωτική ερώτηση από μια φίλη, αριστερή Γερμανίδα…

Και γιατί περικαλώ, είσαι περήφανη για την όποια καταγωγή σου; Γιατί μας υπερηφανεύεσαι για την πατρίδα σου; Τι είναι εκείνη που σε κάνει να γελάς κάθε φορά που βρήκες άλλη μια λέξη με ελληνική ρίζα και κατανόησες καλύτερα την γερμανική γλώσσα; Τι είναι εκείνο που σε έκαμε να μειδιάς μπροστά από το ελληνιστικό θέατρο στο Αμάν; Τι ταξίδια έκαμες όταν οι έμποροι στο λιμάνι του Πόρτ Σαιντ σε φλέρταραν στην γλώσσα σου;

Και τέλος γλυκεία μου, γιατί μπορείς να απολογηθείς και να κατακεραυνώσεις τους Συνταγματάρχες μα όταν φτάνουμε στον Χίτλερ αρνείσαι την δική σου ευθύνη, μη αισθανόμενοι τύψεις, μιας και άλλοι τον εξέλεξαν, άλλοι τον έβγαλαν στην εξουσία, καθόσον οι δικοί σου στην κουτσουλιά εκείνη της γης ήταν με τον Άρη;

Δεν ξέρω αν είμαι περήφανη που γεννήθηκα σε τούτα εδώ τα μάρμαρα, μα βλέποντας χθες μια ταινία του Κούνδουρου, τα τραγούδια της Φωτιάς, ρίγησα ακούγοντας την Ρωμιοσύνη, άναψα τσιγάρο μόλις είδα την Μελίνα να τραγουδά τις συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά, σχεδόν βούρκωσα στην σκέψη πως ο Αρχάγγελος της Κρήτης δεν θα μου τραγουδήσει ποτέ, έβαλε ο Θεός σημάδι παλικάρι στα Σφακιά, μα χαμογέλασα πάλι όταν σκέφτηκα το βράδυ στην Μακρόνησο ένα παιδί μεταναστών να τραγουδά το γελαστό παιδί…

Ξέρω πως η λέξη περήφανη δεν μπορεί να χαρακτηρίσει τα συναισθήματα μου, για πολλούς λόγους, μα ξέρω κιόλας πως είναι τόσα τα δάκρυα που τρέχουν άθελα τους μόλις θωρούν το γαλάζιο του Πελάγου μας, που δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ, τι είναι εκείνο που λέγεται πατρίδα και πως γίνετε να το αποποιηθούμε; Πόσο υγιές ή μη υγιές είναι η όποια στάση; Και τελικά σε μια χώρα, που μόλις σήμερα αποχαιρέτησε για πάντα, έναν Άνθρωπο της τέχνης, τον άνθρωπο που έδωσε πνοή στους στίχους

Λένε πως ο άνθρωπος πρέπει την πατρίδα ν' αγαπά,

έτσι λέει κι ο πατέρας μου συχνά.

Η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο,

ποιο από τα δυο κομμάτια πρέπει ν' αγαπώ;

Πως μπορείς να πεις πως και μόνο ο ήχος της λέξης πατρίδα δεν σε ριγεί, δεν σε ωθεί, δεν σε προτρέπει να αγωνιστείς για τα χρωστούμενα;

Για ποίον έρωτα μου μιλάς;

Καμία φορά ρωτάν πολλοί, γιατί θέλετε πια να αλλάξετε τον κόσμο, τι είναι αυτή η εμμονή με την εκμετάλλευση και την αλλοτρίωση;

Φτιάξε την δική σου δουλίτσα, να μην έχεις αφεντικό, βρες και έναν λυγερόκορμο, να σου αραδιάσει τα κουτσούβελα, βγες στην γύρα, γλέντα, κάνε και κανένα ταξίδι σε κάποιον εναλλακτικό τουριστικό προορισμό, άκου λίγο Σαββόπουλο, δες και καμία ερασιτεχνική παράσταση και εκεί που θα τα πίνεις με όλους τους άλλους ματαιωμένους, θυμήσου και λίγο τον Μαρξ, έτσι για την σφραγίδα του επαναστάτη.

Αλλά κοπελιά μου, άσε τις δοξασμένες χίμαιρες για την βιβλιοθήκη σου…

Σαστίζω καμία φορά, μπροστά σε τόσο κομφορμισμό, και δεν ξέρω πώς να αντιδράσω

Και κάπου εκεί, μου έρχεται στο μυαλό το όνειρο της νένας μου, και των κοριτσιών από τα σχολικά μου χρόνια, και μετά οι τόσο φρικτές συζητήσεις των εξοργισμένων νιάτων και μη, όταν η Μαργαρίτα πάει με τον Κωνσταντίνο για ένα βράδυ μονάχα!, και ο Λάμπρος απατήσει την Πέρσα με τον Θανάση…

Εντάξει είναι και εκείνα τα πιο σοφτ, όταν ο Γιάννης ερωτευτεί την Αφροδίτη και εκείνη του ζητήσει γάμο τώρα και όχι αύριο.

Και πώς να απαντήσεις μετά, πως γι αυτό θέλω να αλλάξω τον κόσμο, γι αυτό ο καπιταλισμός πρέπει να ανατραπεί, γιατί μήτε τον έρωτα δεν γευόμαστε, ακόμα κ αυτόν πίσω από έναν ορυμαγδό ψευδεπίγραφων ονείρων και συμβάσεων, προσπαθούμε να τον βιώσουμε

Θα αφήσω να μιλήσει η τέχνη, που ξέρει καλύτερα να αποκρυσταλλώνει την αλήθεια

« Η μυθολογία δεν άφησε κανέναν Άδωνι να γεράσει. Τον φόνευε κάθε χειμώνα, τον μοιρολογούσε και τον ανάσταινε, πανηγυρίζοντας, αμετάλλογο, με την άνοιξη, για την άλλη ακόρεστη κι ανανεωμένη, με διάφορα κόλπα αυτή, την Αφροδίτη.

Θεά του έρωτα; Λάθος. Η ελευθερία! Το ίδιο απολίθωσε και την ομορφιά του Νάρκισσου σ ένα μεθυστικό λουλούδι. Ας τους άντρες να ψάχνουν τον φαλλό τους γερνώντας και να νομοθετούν απαγορεύσεις για μας, διαπιστώνοντας ότι η γαμική αιωνιότητα απαιτεί αναγέννηση άρα και θάνατο. Ωραία μας την φέρανε! Η νιότη είναι τόσο φευγαλέα όσο κι ο θεός. Υπάρχουν;»

Έρωτας, φιλία, γάμος, παιδιά, οικογένεια, ομορφιά, νιότη, σπινθήρες στα μάτια

Φωτιά η γλώσσα μας..

Κάθε μέρα, τόσες πολλές επαναλήψεις, τόσοι στοχασμοί…

Και κάθε φορά, ξεκομμένα, από την έξω ζωή

Σαν να προστάζουμε τον εαυτό μας να διαχωρίσει το κοινωνικό είναι του, με το ερωτικό…

Σαν να θέλουμε να πείσουμε την φύση μας, πως αφού μας ξεζούμισε η μέρα όλα τα κουράγια μας, όλα μας τα ερεθίσματα και τα ευτυχισμένα χαμόγελα, ξάφνου όταν κλείσει η πόρτα και φανεί η θέα τους γυμνού κορμιού του πόθου μας, όλα γίνονται χτες…

Πόσο αλήθεια αντέχουμε την αλήθεια; Και ποία είναι αυτή, για να μπορεί γυμνή, αισθαντική, ρηξικέλευθη, ωμή να κάνει έρωτα στην ουσία μας, και να μας οδηγήσει στην απελευθέρωση από όλα τα δεσμά του μικροαστικού οργασμού μας…

Και εκεί έρχονται τα λόγια ενός ποιητή, να δέρνουν τον ιδιοκτησιακό οργασμό που πεθαίνει κάθε δύναμη πραγματικής, ουσιαστικής αλληλο-ύπαρξης των εραστών

Άδειασες ύπουλα το εγώ σου στο εγώ μου
πέρασες μέσα απ' το μυαλό μου στους ιστούς
κι όταν ζητάω να ξαναβρώ τον εαυτό μου
δεν έχω πια ούτε εγώ ούτε γνωστούς
να μου θυμίζουνε το τέως είδωλό μου

Ο ένας για τον άλλο ένα και το αυτό
κι ο ένας μες τον άλλο ένας και κρυφτό

Κόλλησες βίαια τη σκιά σου στη σκιά μου
για να 'μαι ανύπαρκτος σε φώτα χωριστά
κι όταν γυρεύω αυτά που νόμιζα δικά μου
δε βρίσκω ούτε απ' τη σκιά μου ποσοστά
να συμπληρώσουνε το πρώην περίγραμμά μου

Ο ένας για τον άλλο ένα και το αυτό
κι ο ένας μες τον άλλο ένας και κρυφτό

Μίλα ψυχή μου

Ποιος είσαι, φίλε

δε σε ξέρω, φίλε
πες μου τ' όνομά σου
άλλα λόγια δε ρωτώ απόψε.

Τσιγάρο, φίλε
τη φωτιά σου
δως μου κάθισε κοντά μου
λίγο έτσι για να ζεσταθώ απόψε.

Κι αν κλάψω, φίλε

θα 'ναι που 'μαι μόνη
και φοβάμαι, Θέ μου
δείχνω μα δεν είμαι δυνατή.

Τα φώτα σβήσε
και την πόρτα κλείσε
πλάι σου θα πέσω
πέτρα στο νερό και ας χαθώ απόψε.

Τρομάζω, φίλε
φλόγα η ματιά σου,
άγγελε της νύχτας
στις φτερούγες σου θα μπω απόψε.

Ρωτάς ποια είμαι
ποια στ' αλήθεια είμαι
να που κάποιο ψέμα
πρέπει να βρω πάλι για να πω απόψε.

Μη φεύγεις, φίλε
λίγο ακόμα μείνε
πώς φοβάμαι, Θέ μου
δείχνω μα δεν είμαι δυνατή.

Αντίο, φίλε
μόνη τώρα μένω
κάποιο τρόπο θα βρω
για να ξεχαστώ και πάλι απόψε, φίλε.

ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ '08

ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ '08

ΣΤΙΣ 9 ΑΠΡΙΛΗ

ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ - ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ
ΤΗΝ ΕΝΙΑΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΣΕ ΑΕΙ ΚΑΙ ΤΕΙ

μέχρι τέλους

Κόντρα στο καιρό,
κόντρα σε όσα θέλουν να μας ταισούν
τα δουλικά των αφεντάδων

σε όσα νομίζουν πως μας παρασέρνουν
οι εραστές, των δικών ...μας
κτητικών ονειρώξεων

Μην βιάζεσαι αγαπούλα

μην τράβας το σκοινί αγαπημένη

μην δίνεις ουσία στην πακτωλή ύπαρξη μου

κρατήσου, μάζεψε δυνάμεις

σκέψου, μιλά, δώσε κι άλλο

μα μην ζητάς, είναι αμαρτωλό

δεν θα πάρεις τίποτε

μονάχα όσα προκαλείς