Έρωτας και αγάπη; Αντιφατικές έννοιες;

Πολλές οι συζητήσεις αυτές τις μέρες, λόγω των γάμων των ομοφυλοφίλων, για τα όρια της ομαλότητας και του φυσιολογικού στον έρωτα και στην αγάπη. Πολλές οι συζητήσεις συνολικά για τις σεξουαλικές αισθαντικές σχέσεις των ανθρώπων στην εποχή της πιο βάρβαρης εποχής, την εποχή των ελευθερίων, την εποχή της εκμετάλλευσης και των μη παραγωγικών γάμων..

Ας κάνουμε μια περιπλάνηση του νου μας, σε κείνες τις ταξικές αντιθέσεις που ενυπάρχουν στο ζήτημα της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Πριν αποτολμήσω μια πιο ενδοσκοπική ανάλυση του έρωτα, του οργασμού και της δήθεν φυσιολογικότητας.

Αν ο Μαρξ έθεσε σωστά το συγκεκριμένο ζήτημα, στην Αγία Οικογένεια, λέγοντας πως από τις σεξουαλικές σχέσεις, μπορεί να κρίνει κανείς ολόκληρο το επίπεδο ανάπτυξης του ατόμου, κι αν μάλιστα κάνουμε και το απαιτούμενο άλμα και προσθέσουμε στα λόγια αυτά την θέση του φυσικού του συντρόφου, πως η θέση της γυναίκας σε μια κοινωνία μας δείχνει τον βαθμό της εξέλιξης της μα και τον βαθμό της ταξικής πάλης, τότε έχουμε ένα πρώτο δείγμα των ελευθεριών και της συνολικής ανελευθερίας.

Οι προφανείς ελευθερίες που κατακτήθηκαν στα χρόνια της προδομένης επανάστασης και στην μετέπειτα πορεία του σταλινικού θωρηκτού, μας άφησαν κι εκεί τις παρακαταθήκες τους. Ελευθερία λόγου, κίνησης των εργαζομένων, οι σεξουαλικές ελευθερίες, η ισότητα των δυο φύλων είναι μόνο λίγες από τις άπειρες ελευθερίες που μας παρέχει το αστικό πολίτευμα, για να μας χρυσώσει το χάπι της συνολικής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο μα και στην ίδια την αλλοτρίωση των ελευθερίων αυτών ως τέτοιες μα και την αλλοτρίωση των σχέσεων που προκύπτουν από αυτές.

Η αλληλομεταχείρηση των ανθρώπων ως αντικείμενα τόσο στις βαθιές οικονομικές τους σχέσεις όσο και στις σχέσεις που δημιουργούνται στο επίπεδο του εποικοδομήματος, η μεταχείρισή των υποκειμένων σαν κοινωνικά δείγματα συνολικών ομάδων-τάξεων και η ποδηγέτηση σε αυτόν τον γενικό κανόνα των ιδιαίτερων ατομικών χαρακτηριστικών του καθένα, φτάνει ως την ίδια την μήτρα της κοινωνίας, στην αυστηρή σχέση των δυο αντιθέτων στην πιο απλοϊκή σχέση συνύπαρξης τους, εκείνης του γάμου και του σκληρού πυρήνα της οικογένειας. Σε αυτό ακριβώς το επίπεδο είναι που οι καθημερινές ελευθερίες γίνονται ματωμένο πανί και καθιστούν την πιο έμορφη στιγμή δημιουργίας, έκφρασης, ανοίγματος του είναι και του μη είναι, την απολυτότητα της πιο καθάριας πράξης συμβίωση των ανθρώπων, εκείνη του έρωτα, βάρβαρες αλυσίδες που καθυποτάσσουν όλες τις ορμές και τις αισθαντικότητες στην βίαιη κυριαρχία του υπερεγώ και της κάθε είδους υποταγής.

Θα αναφερθώ εδώ στους ηθικολογικούς δεσμούς του ψευτοδιαχωρισμού της αγάπης και του έρωτα, που αφαιρούν από τον τελευταίο το αντικείμενο προσθέτοντας στον πρώτο θρησκευτικές υπεραξίες. Ακριβώς σε αυτή την υποτιθέμενη διαφοροποίηση, των δύο εύηχων ελληνικών λέξεων, κρύβεται η μεγαλύτερη μεταφυσική απόδειξη του συντηρητισμού. Ο διαχωρισμός αυτός ακριβώς εκφράζει τον ηθικολογικό μανιχαισμό που έχουμε επιβάλλει στους εαυτούς μας εδώ κι αιώνες.

Ο ερωτάς έχει αντικείμενο, την ερωτική πράξη, όπως ακριβώς και κάθε κοινωνικό αντικείμενο παραπέμπει στην ανάλογη κοινωνική πράξη. Έτσι ακριβώς κ ο έρωτας κόντρα στην ιδεαλιστική προσέγγισή του, χωρίς ερωτικό αντικείμενο, ένας πλατωνικός αυτοερωτισμός., έχει την διαλεκτική του επαναπροσσέγγιση, που του δίνει την ολότητα και την τελέιωση του. Οι κομμουνιστές προτάσσουμε το τέρμα της θρησκευτικής και καντιανής ηθικολογίας, προτάσσουμε το ερωτικό αντικείμενο και την ερωτική πράξη μακριά από κάθε είδους ανήθικες στην ουσία τους τελειώσεις πλατωνικές.

Είναι καθήκον μας να καταδείξουμε την απομυθοποίηση κ την από-ιδανίκευση του ερωτά κ να προτάξουμε τα κοινωνικά του χαρακτηριστικά …να προτάξουμε πως για παράδειγμα σε συνθήκες ανελευθερίας και φασισμού, σε συνθήκες εκπόρνευσης και εμπορευματοποίησης, σε συνθήκες ρατσισμού ο ερωτάς δεν είναι δυνατός.

Και από την άλλη να δείξουμε πως ακόμα η ίδια η αίσθηση του ερωτά, της ταυτόσημης έννοιας της αγάπης, είναι πραγματικά δυνατές μόνο όταν πάψει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όταν πάψει η αλλοτρίωση, όταν καταφέρουμε και κάνουμε την άρνηση της άρνησης πράξη και φτάσουμε στην ύψιστη υπέρβαση, εκείνη της εφόδου στον ουρανό.

Και λίγη ποίηση, για ονειρικά ταξίδια στους αγαπημένους μου εραστές

άπλωσε το χέρι και θυμήσου πως τραγουδούσε ο αέρας την νύχτα που με πρωτοπήρες
άπλωσε το χέρι και θυμήσου πως φτερούγισε η καρδιά μου
όταν στα μάτια πρώτη φορά με κοιτούσες
και ύστερα γείρε το κεφάλι και κοιμήσου
και μέσα στο όνειρο δες όλα όσα την πρώτη νύχτα ονειρεύτηκες
ταξίδια κάνε αλλοτινά
σε κείνα που γέμιζαν χαμόγελο τα χείλη κάθε φορά
που την αναπνοή μου δεχόσουν για συντροφιά
και ύστερα άφησε το νου να κάνει μια δρασκελιά ακόμα
προς εκείνες τις στιγμές που σαν φιλόσοφοι των απόκληρων
γεμίζαμε τα στόματα μας
γνώσεις, εμπειρίες, στοχασμούς λευθεριακούς
πήγαινε να συναντήσεις τις ελπίδες που γεννά η συμπλήρωση της φράσης σου
από τον συνοδοιπόρο
φύγε και άσε με εμένα να σε ταξιδέψω σε όσα στερήθηκες
σε όσα σε έπνιξαν
σε όσα υποτάχθηκες
σε όσα το υπερεγώ σου έθρεψαν
μονάχα πάρε με από το χέρι
τούτη η ζωή θέλει συντροφιά