ΠΥΓΟΛΑΜΠΙΔΑ

Δρόμοι κατεβαίνουν στο φως σου κάποιον δικό μου

για να βρούνε, δίχως ελπίδα, δίχως πόθο

μηχανικά ανθρωπάκια της σκιάς μου

κι εσύ πουθενά, κι εσύ πάντα αλλού

Ανεβαίνει το φεγγάρι στης θάλασσας τον ίστρο

μές σε κύματα και σε θροΐσματα

μές σε πλημμυρίδες και γαλήνιες

κι εσύ; Πουθενά, κι εσύ; Πάντα αλλού

Που με βγάζεις αερικό σε ποίο νέο στοιχειό

θα πρέπει πάλι να τον βρω;

Ποιας πυγολαμπίδας το φωτεινό κεφάλι

Θα λάμψει τα σκοτάδια του για να φωτίσει;

Κέρινα τα χέρια του με νοσταλγούν

Σε άλλων κορμιών αγγίγματα

Θανατικό μου πρόσωπο ποίον κοιτάς;

Να βρεις το βλέμμα που σε έκαψε

Μάτια καστανά, μαύρα μάτια του

Σπίθες να γεννηθούν ξανά σε μιας κόλασης την σπείρα

Μήτε προσδοκώ, μήτε νοσταλγώ, μήτε ποτέ θα περιμένω

Είναι οι σκιές του νου μεγάλες

Χαραμάδες θύελλας γιομάτες πόνο και χαρά

Μετερίζια αλλιώτικα που έσμιξαν σε μια θηλιά αράχνης

Κάηκαν χωρίς στόχο, γέννησαν δίχως όρια

Έσμιξαν το πλήθος των αρνήσεων τους

Μήτε σε έρωτα

Μήτε σε αγάπη

Ποίον πόθο νοσταλγείς;

Ποίο τίποτα φαντάζεσαι;

Σε ένα βράδυ προκυμαίας αλύπητα φαγωμένης

Σ ένα βράδυ κόλασης των ορμών

Των μαύρων φιδιών των ερπετών, του φιδιού της, του ροδίου του

Δίχως έκκρισης, δεν πρόκαμαν να βγουν φοβήθηκαν την θύελλα των μελλούμενων

Δίχως λέξεις, που να χωρέσουν σε μια γήινη φωτιά που αναβλύζει η απόλυτη ανάγκη της αγάπης

Δίχως εξηγήσεις καλού, κακού κι ανήθικου

Δίχως ποτέ να θυμηθείς ξανά το πύρινα ποτάμια των χειλιών σου

Είμεθα ένα, είμεθα εμείς, είμεθα δραπέτες

Ενός υπερωκεανίου που στεριά δεν θα βρει, μήτε σε παγόβουνα έτσι άπνιγα θα καταπέσει

Είμεθα πληβείοι της κολάσεως, δημογέροντες ετούτης της ζωής

Είμεθα εκείνοι που θα σε προσμένουν

Ξωτικό του θανάτου μου, αερικό της ζωής σου

Βγες ξανά περπάτησε στου λάγνου καημού σου τις σιωπές

Τέτοιες σιωπές έρωτα, τέτοιες νεκρικές προσταγές πόθου θα σου γεννήσω

Θα φονεύσω τους φόβους σου, στην γέννα

Θα γεννήσεις τα όνειρα μου στο θαφκιό σου

Οίστρος επανάστασης, άρνησης, κατάφασης

Άρνησης, άρνησης,

Γέννα …τώρα!