Ερημικά πουλιά κρύβουν τα μάτια σου
Αχ πώς θυμάμαι τα βλέφαρα σου, αυτά που πνιγμένα θαρρείς από την νεότητα
Αστροβολούν κάθε που τα ζυγώνεις
Λες, δεν είμαι εγώ για σε
Απόρριψη; Πίκρα; Μοναξιάς κέλευσμα πάλι;
Κι όμως εσύ δεν ήσουν χθες, δεν είσαι μέλλον,
είσαι το τώρα
Φλογισμένη αμετροέπεια, κλαις τα κάλλη των 20 σου χρόνων
Και θαρρείς ξέρεις πως είναι ν΄αγαπάς, και να πεθαίνεις;
Μοναδικότητα ψάχνεις στο κάθε νέο άγγιγμα,
παρθενιά στην ψυχή, ακόλαστη εμπειρία στα σκέλια
Ποια παρθενιά προκύπτει από τα μη ειπωμένα,
Μη πραχθέντα, αλλά από καιρό ποθούμενα
Μοιάζει κατανόηση της απόλυτης άρνηση
Μα αγάπη μου, εκεί κρύβεται το απόλυτα μηδέν
Στην αθεράπευτη γνώση της ζωής
Στις μεγάλες εμπειρίες της ηδονής
Κει που όλα τα χες δει, νομίζεις τα έχει βιώσει
Χλευασμός στον έρωτα τα ως εδώ λεχθέντα
Δώσε σε μια αγκαλιά, σε ένα φιλί,
σε ένα σπαραγμό κορμιών τα πάντα από την αρχή
Σαν να μην υπήρξαν,
μα δεν υπήρξαν
Σαν να μην τα βίωσες ξανά
τα βίωσες άραγε;
Εκεί είμαι, είσαι
Θα με πας;
Πληρωμένο το εισιτήριο του ναυαγίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου