ΦΑΡΟΣ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ

Μαύρα κεριά τα δάκτυλα σου
Σκληρά, ευαίσθητα, δυνατά πιάνουν θαρρείς την ζωή
από τα γόνατα,
ζητώντας την πλήρη ανατροπή της

μεσάνυχτα βασιλεύει η καταχνιά της ύπαρξης μας

Πόσα θα δώσεις ακόμα, δίχως να λάμβάνεις ηθελημένα;
Πώς θα ανοίξεις για μας την τελευταία πόρτα της δυστυχίας σου;
Πότε θα μπεις στο κρύο βράδυ του σπιτιού μου,
να κάνεις ανάσταση στα ματωμένα γιασεμιά των ματιών μου;

Σκιές γεμίζουν το φως της απελπισίας μας,
Μουγκές φωνές σκιάζουν τις σειρήνες των γοτθικών φυλακών μας
Πως θα με χωρέσεις στην μικρή σου αγκάλη;
Πως θα μεθύσεις από το λιγοστό κράνο των χειλιών μου;

Μαζί, εμείς, εσύ, όλοι

Ανεβαίνεις την σκάλα της κολάσεως, ένα σκαλί ακόμα μένει
Ίσως όλη τελικά. Μέχρι την ρήξη του μεσσιανικού τέλους
Μέχρι τον οργασμό της πανδαισίας των απόλυτων κατόχων του αδίκου
Ποια ηθική σε κράτησε στα ναρκωμένα πατώματα της μιζέριας τους;

Πόσο πονάς την πνοή μου, ουρανέ
Πόσες φωτιές θες να σου ανάψω κεράκι της πληγής μου;
Εν, δυο

Τρέχουν οι σύντροφοι
Εν, δυο
Τρέχεις κι εσύ

Παλικαρίσια κορμοστασιά της ευτυχίας μου
Πόνα τα σκέλια μου, γλείψε τις αμυχές μου
Ερωτεύσου την αχρείαντη παρουσία μου
Βίαια κοίμισε με, γαλήνια ταξίδεψε με
Στις φλεγόμενες βάτους να φτάσει η στριγκλιά του πόθου μου

Ανάστησες όσα είχαν κοιμηθεί με τα χρόνια

Να παρθούμε στο φως των δικό μας λυγμών
Στα σκοτάδια των δικών μας νεκρών
λυσμονώ

Οργασμικά άσματα της μαχόμενης, διαλυμένης ουσία μας
έκλαψες γελώντας γοερά
Ένα φως αργοσβήνει, την ώρα που ανατέλλει το μοναδικό τέλος.-