Του απόκοσμου

Στωικές φιγούρες μοναξιάς τα δάχτυλα όσων να γράψουν θέλουν

Μα δεν μπορούν πια

Φλεγματικές αποστεωμένες υπάρξεις οι ερωτευμένοι που

Άδικα περιμένουν την συντροφιά στο παγερό τους κρεβάτι

Τι κρύβει η απώλεια των αισθήσεων, των παραισθήσεων

Και όσων εν γένει πεπραγμένων πέρασαν σε έναν άδοξα συγκεκριμένο παρελθοντικό χρόνο;

Πόσο διάρκεια θανάτου κρύβει το τέλος του ενεστώτα, η αρχή του αόριστου;

Ποιος υπερσυντέλικος θα μπορέσει να κλείσει τις πληγές των άλλοτε υπαρχόντων μοναδικοτήτων;

Μια αίσθηση έλαβε τέλος, ένας καημός γεννήθηκε στο πέραν

Και μια ανάμνηση ζευγαρώματος συντροφεύει την σκιά της ύπαρξης τους

Πόσος θάνατος κρύβεται σε έναν χωρισμό, και πόση ζωή στο τέλμα της αλήθειας του;

Ποίος αγέρας θα φυσήξει στις κορφές των πόθων να τις κάνει πάλι πέτρες

Αιώνια βράχια μνήμης;

Πόσες βροχές θα πέσουν γεμίζοντας νερό την αφυδατωμένη ύπαρξη μας,

Λησμονώντας έντεχνα θαρρείς την μαύρη μοίρα της μοναξιάς

Για τί πάντα ζω ετεροχρονισμένα τον πόνο και την αγάπη

Πως ο νους καταφέρνει να ξεφεύγει από τον χρόνο, στην στιγμή

Επαναφέροντας το πριν στο θλιμμένο παρόν;

Ποίες χίμαιρες σε σέρνουν στης λήθης τα μονοπάτια

Ποια όχι θα δαμάσουν άτεχνα τα θέλω της ψυχής μας;

Ποία ναι θα διαμορφώσουν την μιζέρια της νέας μας ζωής

Σπάσε τα δεσμά του χρόνου, της ύπαρξης, της φυλακής μας

Έλα στους υδάτινους μονόδρομους της ελευθερίας του έρωτα μας

Ξύπνησε η ηδονή του θείου κορμιού σου

Την ώρα της απόλυτης υποταγής του στο μάταιο παιχνίδι του δυιλισμού

Με παρασέρνει στα δικά του κιτάπια, ερήμην μας

Έλα αετέ μου, στις αγκάλες του Απόλλωνα

Έλα Διόνυσε να πιούμε μαζί τα αρώματα του φωτός μας

Πάμε πουλί μου, στην άκοσμη ζωή της υπέρβασης μας

Σε περιμένω να γίνουμε ένα, πότε του ενός