κάποτε κάποτε σταμάταγαν να μετρούν, σταμάταγαν θαρρείς να τρέχουν
και κάπου εκεί χανόσουν κι εσύ
σαν τους άλλους μες στην λάσπη
κυλούσαν σαν φωτιά γύρω σου όλα εκείνα που θα ήθελες,
μα να ακουμπήσεις δεν σ άφηναν
κι ένας ουρανός καταγάλανος φώτιζε τα λημέρια σου
τουλάχιστον να κοιμηθείς
πριν αρχίσει πάλι να αγκομαχά το πολυβόλο
και η φωνή να βγει από τα σωθικά σου
θα μπορούσε άραγε πάλι;
ψυχή βαθιά με τους αδερφούς σου φώναζες
μα δεν ξέχναγες ποτέ να φιλάς γλυκά κείνα τα μάτια του καπετάνιου
που δεν θα ξανάβλεπες πια
ήταν χλωμή η μέρα που τον πήρε και εσύ τραντάζεσαι
ξύπνα έφθασε η ώρα
μπρος μας οι σκοτωμένοι
πίσω πια οι ζωντανοί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου