Γυμνές υπάρξεις

Τι γυρεύεις στους κάμπους

Στις κρύες χίμαιρες των νεκρών;

Άβυσσος χαράζει στα μάτια

εκείνων που ποτέ σπαρακτικά δεν πόθησαν,

όσα ανείπωτα τους καταδίωκαν

Κι εκεί που ψάχνεις για να βρεις

Τις κούφιες λέξεις ποιητών

Μια θάλασσα μαύρη, αέρινη, στοχαστική

σε γυρνά ξανά στον κόσμο

σαν βλέφαρα που λυγίζουν από στεναγμό

Που πας καπετάνιε

Με φουρτούνες, μοναχικός

Πως γυρνάς γυρεύοντας κλεμμένες κραυγές ανθρώπων

δεν έκλαψες εσύ τάχα στην γέφυρα ξημέρωμα του μπάτη;

Χίμαιρες σε εξουσιάζουν

Κι οι κραυγές των ημερεμένων σε γυρνούν γοργά

εκεί που η νύχτα μάγιστρα σκοτεινά φανερώνει τις γυμνές αλήθειες

και το φως κάνει παιχνίδι με την άδολη, άγονη, ανύπαρκτη ύπαρξή του


Χαμογέλα, ήρθε η ώρα της καρδιάς μου