τον δρόμο νωρίς επήρες για την καταχνιά
δεν σου έμελλε εσένα χάδι
να γευτείς στα ξέφρενα δρομάκια της πόλης
έφυγες τρέχοντας γυρεύοντας
τι τάχα δεν ξέρεις ακόμα
μα ήταν η μπόρα του καιρού τέτοια
δεν σ άφηνε να ζήσεις χωρίς το ξυράφι της ζωής
λαβωμένη στεκόσουν χάμω στα παγκάκια της οργής
και δεν έμαθες ακόμα να φυλάγεσαι
παλιάτσοι δεν σε ενόχλησαν ποτέ
σαν να γευόντουσαν από εσέ
μια χάρη και τσαχπινιά
που κείνοι την στερήθηκαν πιότερο κι από εσέ
μονάχα εκείνοι με τα πράσινα αστέρια
καμιά φορά σε μπόλιαζαν
νόμιζαν με του αίματος σου την φοβέρα
γύρισες το προσκεφάλι μα ο ύπνος δεν φωτίζει
εδώ και καιρό το γερτό πια κορμί σου
και ο ήλιος θαρρείς να χάθηκε μαζί
με όσα για ελπίδα πίστευες
φωνές βουητό αρβύλες και ντουφέκια
σαλπάρεις πάλι ανεμίζοντας όσα δεν ξόδεψες
στον ουρανό, στον ουρανό εκεί είναι η θωριά σου
βλέπεις;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου