και σβήνεις στην αναπνοή σου
τα κεράκια από τα μελλούμενα γραμμένα μου.
Σαν ήλιος δαγκώνεις τους μορφασμούς μου
παλεύεις να κάψεις με την ματιά σου
τις μοίρες του παρελθόντος χρόνου μου.
Κυπαρίσσι ψηλό θαρρείς πως είσαι,
κλέβεις τα μυστικά μου
και ορθώνεσαι εμπρός τους
γνωρίζοντας από πριν την καταδίκη μου
Πέτρα στιβαρή η ανδρίκια ύπαρξη σου
κλεμμένα συγχαρήκια μοιάζουν τα στήθια σου
μύριες δικές μου σιωπές κέρδισες για να σταθείς
αγέρωχος εμπρός τους,
σε κοιτώ
Θαρρείς εξουσιάζεις την παρουσία μου;
Καγχάζεις στα υγρά μονοπάτια της συντροφιάς σου
Νοιώθεις να με κυριεύεις ακόμα,
σε αναζητώ
Αλήθεια ακόμα νοσταλγείς
τα από καιρό κατακτημένα;
Δώσε στα θέλω σου φωτιά
Ίσως να παραλύσουν τα πρέπει
που σε κέρωσαν
Η πλεονεξία της φειδωλής ιδιοκτησίας
Της σάρκας και του νου
Σε έστειλε στον Άδη της φτηνής αιδούς της
Καληνύχτα αγάπη μου, σε 'πνιξαν οι κτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου