πατρίωτης... είσαι;

Πόσες φορές τραγούδησα τον Νικόλα, πόσες φορές βροντοφώναξα, σαν θα με καλέσει η πατρίδα τον εχθρό να πολεμήσω, θα τους πω δεν έχω γω πατρίδα;

Πόσες φορές δεν βρέθηκα στο στόχαστρο πρώην και νυν συντρόφων, πάνω στις έμορφες κουβέντες μας για την λευτεριά, πως παραείμαι διεθνίστρια, πως ξεχνάω τι σημαίνει και πόσο σημαντικό ρόλο παίζει το συλλογικό είναι.

Και ύστερα να σου πάλι τα επιχειρήματα για τους τούρκους κατακτητές μας, που δεν μπορούμε και δεν πρέπει έτσι εύκολα να λησμονήσουμε το κακό που σκόρπισαν στον τόπο μας…

Δεν ξεχνάμε…δεν πρέπει να ξεχάσουμε, λαός χωρίς μνήμη είναι νεκρός στριγκλίζουν κάθε λογής τσαρλατάνοι…Ποία μνήμη μονάχα δεν μας είπαν; …Ποία μνήμη δεν πρέπει να κοιμηθεί στις λήθης τα πλοκάμια; …

Είναι όμως και εκείνοι οι άλλοι οι φίλοι και οι σύντροφοι, που βρικολάκιαζαν να με ακούν κάθε φορά που μου λείπουν οι δικοί μου άνθρωποι, για την πανέμορφη και μοναδική Κυπαρισσία, που άλλη τόσο ξακουστή και πεντάμορφη στον κόσμο δεν υπάρχει, ακόμα και τα άσχημα της …είναι μοναδικά άσχημα, άρα της χρωστώ έναν ακόμα λόγο τίμησης.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, σαν να προσπαθώ να εκλογικεύσω τον εθνικισμό, χμ, πατριωτισμό μου, κάνοντας τον τοπικισμό… Ίσως έτσι η συνείδηση μου είναι πιο καθαρή, απέναντι στις ταξικές μου υποχρεώσεις…

Και εκεί που πίστευα πως τάχα μου τα έχω βρει με τις πατρίδες και τις υπόλοιπες νοθευμένες ψευτο-συλλογικές συνειδήσεις.

Να σου η αποστομωτική ερώτηση από μια φίλη, αριστερή Γερμανίδα…

Και γιατί περικαλώ, είσαι περήφανη για την όποια καταγωγή σου; Γιατί μας υπερηφανεύεσαι για την πατρίδα σου; Τι είναι εκείνη που σε κάνει να γελάς κάθε φορά που βρήκες άλλη μια λέξη με ελληνική ρίζα και κατανόησες καλύτερα την γερμανική γλώσσα; Τι είναι εκείνο που σε έκαμε να μειδιάς μπροστά από το ελληνιστικό θέατρο στο Αμάν; Τι ταξίδια έκαμες όταν οι έμποροι στο λιμάνι του Πόρτ Σαιντ σε φλέρταραν στην γλώσσα σου;

Και τέλος γλυκεία μου, γιατί μπορείς να απολογηθείς και να κατακεραυνώσεις τους Συνταγματάρχες μα όταν φτάνουμε στον Χίτλερ αρνείσαι την δική σου ευθύνη, μη αισθανόμενοι τύψεις, μιας και άλλοι τον εξέλεξαν, άλλοι τον έβγαλαν στην εξουσία, καθόσον οι δικοί σου στην κουτσουλιά εκείνη της γης ήταν με τον Άρη;

Δεν ξέρω αν είμαι περήφανη που γεννήθηκα σε τούτα εδώ τα μάρμαρα, μα βλέποντας χθες μια ταινία του Κούνδουρου, τα τραγούδια της Φωτιάς, ρίγησα ακούγοντας την Ρωμιοσύνη, άναψα τσιγάρο μόλις είδα την Μελίνα να τραγουδά τις συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά, σχεδόν βούρκωσα στην σκέψη πως ο Αρχάγγελος της Κρήτης δεν θα μου τραγουδήσει ποτέ, έβαλε ο Θεός σημάδι παλικάρι στα Σφακιά, μα χαμογέλασα πάλι όταν σκέφτηκα το βράδυ στην Μακρόνησο ένα παιδί μεταναστών να τραγουδά το γελαστό παιδί…

Ξέρω πως η λέξη περήφανη δεν μπορεί να χαρακτηρίσει τα συναισθήματα μου, για πολλούς λόγους, μα ξέρω κιόλας πως είναι τόσα τα δάκρυα που τρέχουν άθελα τους μόλις θωρούν το γαλάζιο του Πελάγου μας, που δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ, τι είναι εκείνο που λέγεται πατρίδα και πως γίνετε να το αποποιηθούμε; Πόσο υγιές ή μη υγιές είναι η όποια στάση; Και τελικά σε μια χώρα, που μόλις σήμερα αποχαιρέτησε για πάντα, έναν Άνθρωπο της τέχνης, τον άνθρωπο που έδωσε πνοή στους στίχους

Λένε πως ο άνθρωπος πρέπει την πατρίδα ν' αγαπά,

έτσι λέει κι ο πατέρας μου συχνά.

Η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο,

ποιο από τα δυο κομμάτια πρέπει ν' αγαπώ;

Πως μπορείς να πεις πως και μόνο ο ήχος της λέξης πατρίδα δεν σε ριγεί, δεν σε ωθεί, δεν σε προτρέπει να αγωνιστείς για τα χρωστούμενα;