Δεν μπορείς να φυλακίσεις μια ψυχή που έγινε θηρίο
Ούτε να την σκοτώσεις μπορείς
Μόνη της μάτωσε,
μόνη της εγκλωβίστηκε σε ράχες βουνοκορφών
Ένα θάνατο αλλιώτικο ζητούσε, ίσως για εκείνη την ζωή
Που θα θέλε να ζούσαν όλοι όσοι κάρπισαν το είναι της,
Όσοι έμπασαν την πίκρα τους στο ποτήρι της χαράς της
Πώς θα σκοτώσεις, κείνον που δεν γεννήθηκε άβουλα ποτέ
Πώς θα υποτάξεις το βλέμμα που γέννησε
στην στεριά την πιο ήσυχη θάλασσα
Πολλές φουρτούνες κατέστρωσες, αδερφέ μου
Πολλούς τρόπους έβαλες στους κανόνες της αρχής
Μα δεν έμαθες ακόμα την φύση όσων εκκινούν για το τίποτα νικητές
Δεν είσαι εσύ που είσαι πιο μικρός
Ούτε ο αδερφός μου είναι πιο μεγάλος
Δεν έχουμε μεγέθη στα σίδερα εμείς
Δεν χωράνε μέτρα οι φυλακές από τσιμέντο
Το όνειρο σου έμεινε λειψό και οι ανάγκες σου θεριέψαν
Πότε δεν έκαμες σε αυτές όσα προσπάθησες με έμενα
Μην φυλακίζεις το κελί σου, θα σου διδάξει την ηθική του
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου