Για ποίον έρωτα μου μιλάς;

Καμία φορά ρωτάν πολλοί, γιατί θέλετε πια να αλλάξετε τον κόσμο, τι είναι αυτή η εμμονή με την εκμετάλλευση και την αλλοτρίωση;

Φτιάξε την δική σου δουλίτσα, να μην έχεις αφεντικό, βρες και έναν λυγερόκορμο, να σου αραδιάσει τα κουτσούβελα, βγες στην γύρα, γλέντα, κάνε και κανένα ταξίδι σε κάποιον εναλλακτικό τουριστικό προορισμό, άκου λίγο Σαββόπουλο, δες και καμία ερασιτεχνική παράσταση και εκεί που θα τα πίνεις με όλους τους άλλους ματαιωμένους, θυμήσου και λίγο τον Μαρξ, έτσι για την σφραγίδα του επαναστάτη.

Αλλά κοπελιά μου, άσε τις δοξασμένες χίμαιρες για την βιβλιοθήκη σου…

Σαστίζω καμία φορά, μπροστά σε τόσο κομφορμισμό, και δεν ξέρω πώς να αντιδράσω

Και κάπου εκεί, μου έρχεται στο μυαλό το όνειρο της νένας μου, και των κοριτσιών από τα σχολικά μου χρόνια, και μετά οι τόσο φρικτές συζητήσεις των εξοργισμένων νιάτων και μη, όταν η Μαργαρίτα πάει με τον Κωνσταντίνο για ένα βράδυ μονάχα!, και ο Λάμπρος απατήσει την Πέρσα με τον Θανάση…

Εντάξει είναι και εκείνα τα πιο σοφτ, όταν ο Γιάννης ερωτευτεί την Αφροδίτη και εκείνη του ζητήσει γάμο τώρα και όχι αύριο.

Και πώς να απαντήσεις μετά, πως γι αυτό θέλω να αλλάξω τον κόσμο, γι αυτό ο καπιταλισμός πρέπει να ανατραπεί, γιατί μήτε τον έρωτα δεν γευόμαστε, ακόμα κ αυτόν πίσω από έναν ορυμαγδό ψευδεπίγραφων ονείρων και συμβάσεων, προσπαθούμε να τον βιώσουμε

Θα αφήσω να μιλήσει η τέχνη, που ξέρει καλύτερα να αποκρυσταλλώνει την αλήθεια

« Η μυθολογία δεν άφησε κανέναν Άδωνι να γεράσει. Τον φόνευε κάθε χειμώνα, τον μοιρολογούσε και τον ανάσταινε, πανηγυρίζοντας, αμετάλλογο, με την άνοιξη, για την άλλη ακόρεστη κι ανανεωμένη, με διάφορα κόλπα αυτή, την Αφροδίτη.

Θεά του έρωτα; Λάθος. Η ελευθερία! Το ίδιο απολίθωσε και την ομορφιά του Νάρκισσου σ ένα μεθυστικό λουλούδι. Ας τους άντρες να ψάχνουν τον φαλλό τους γερνώντας και να νομοθετούν απαγορεύσεις για μας, διαπιστώνοντας ότι η γαμική αιωνιότητα απαιτεί αναγέννηση άρα και θάνατο. Ωραία μας την φέρανε! Η νιότη είναι τόσο φευγαλέα όσο κι ο θεός. Υπάρχουν;»

Έρωτας, φιλία, γάμος, παιδιά, οικογένεια, ομορφιά, νιότη, σπινθήρες στα μάτια

Φωτιά η γλώσσα μας..

Κάθε μέρα, τόσες πολλές επαναλήψεις, τόσοι στοχασμοί…

Και κάθε φορά, ξεκομμένα, από την έξω ζωή

Σαν να προστάζουμε τον εαυτό μας να διαχωρίσει το κοινωνικό είναι του, με το ερωτικό…

Σαν να θέλουμε να πείσουμε την φύση μας, πως αφού μας ξεζούμισε η μέρα όλα τα κουράγια μας, όλα μας τα ερεθίσματα και τα ευτυχισμένα χαμόγελα, ξάφνου όταν κλείσει η πόρτα και φανεί η θέα τους γυμνού κορμιού του πόθου μας, όλα γίνονται χτες…

Πόσο αλήθεια αντέχουμε την αλήθεια; Και ποία είναι αυτή, για να μπορεί γυμνή, αισθαντική, ρηξικέλευθη, ωμή να κάνει έρωτα στην ουσία μας, και να μας οδηγήσει στην απελευθέρωση από όλα τα δεσμά του μικροαστικού οργασμού μας…

Και εκεί έρχονται τα λόγια ενός ποιητή, να δέρνουν τον ιδιοκτησιακό οργασμό που πεθαίνει κάθε δύναμη πραγματικής, ουσιαστικής αλληλο-ύπαρξης των εραστών

Άδειασες ύπουλα το εγώ σου στο εγώ μου
πέρασες μέσα απ' το μυαλό μου στους ιστούς
κι όταν ζητάω να ξαναβρώ τον εαυτό μου
δεν έχω πια ούτε εγώ ούτε γνωστούς
να μου θυμίζουνε το τέως είδωλό μου

Ο ένας για τον άλλο ένα και το αυτό
κι ο ένας μες τον άλλο ένας και κρυφτό

Κόλλησες βίαια τη σκιά σου στη σκιά μου
για να 'μαι ανύπαρκτος σε φώτα χωριστά
κι όταν γυρεύω αυτά που νόμιζα δικά μου
δε βρίσκω ούτε απ' τη σκιά μου ποσοστά
να συμπληρώσουνε το πρώην περίγραμμά μου

Ο ένας για τον άλλο ένα και το αυτό
κι ο ένας μες τον άλλο ένας και κρυφτό