το κελί σου

Δεν μπορείς να φυλακίσεις μια ψυχή που έγινε θηρίο
Ούτε να την σκοτώσεις μπορείς
Μόνη της μάτωσε,
μόνη της εγκλωβίστηκε σε ράχες βουνοκορφών

Ένα θάνατο αλλιώτικο ζητούσε, ίσως για εκείνη την ζωή
Που θα θέλε να ζούσαν όλοι όσοι κάρπισαν το είναι της,
Όσοι έμπασαν την πίκρα τους στο ποτήρι της χαράς της

Πώς θα σκοτώσεις, κείνον που δεν γεννήθηκε άβουλα ποτέ
Πώς θα υποτάξεις το βλέμμα που γέννησε
στην στεριά την πιο ήσυχη θάλασσα

Πολλές φουρτούνες κατέστρωσες, αδερφέ μου
Πολλούς τρόπους έβαλες στους κανόνες της αρχής
Μα δεν έμαθες ακόμα την φύση όσων εκκινούν για το τίποτα νικητές

Δεν είσαι εσύ που είσαι πιο μικρός
Ούτε ο αδερφός μου είναι πιο μεγάλος
Δεν έχουμε μεγέθη στα σίδερα εμείς
Δεν χωράνε μέτρα οι φυλακές από τσιμέντο

Το όνειρο σου έμεινε λειψό και οι ανάγκες σου θεριέψαν
Πότε δεν έκαμες σε αυτές όσα προσπάθησες με έμενα
Μην φυλακίζεις το κελί σου, θα σου διδάξει την ηθική του

μεθυσμένες μοναξίες

Λίγο κονιάκ, μάρκος στα γραμμόφωνα

έρεβος τα μάτια θωρρούν

σιωπηλή η νύχτα, έναν ήχο περιμένει

να νίωσει πως και αυτή παραμένει ζωντανή

κρύα τα ξένα και τα πορτόφυλλα κλειστά

στα μάτια τρέχουν δάκρυα οι αναμνήσεις

από καταστρώματα γέρικων καραβιών

οι παραισθήσεις των ερωτευμένων

οι αισθήσεις των ναυγών

καλημέρα αγάπη μου, ξημέρωσε το χθες

Σαν σήμερα

Σαν ίσκιος κάθεσαι κατάχαμα
και σβήνεις στην αναπνοή σου
τα κεράκια από τα μελλούμενα γραμμένα μου.

Σαν ήλιος δαγκώνεις τους μορφασμούς μου
παλεύεις να κάψεις με την ματιά σου
τις μοίρες του παρελθόντος χρόνου μου.

Κυπαρίσσι ψηλό θαρρείς πως είσαι,
κλέβεις τα μυστικά μου
και ορθώνεσαι εμπρός τους
γνωρίζοντας από πριν την καταδίκη μου

Πέτρα στιβαρή η ανδρίκια ύπαρξη σου
κλεμμένα συγχαρήκια μοιάζουν τα στήθια σου
μύριες δικές μου σιωπές κέρδισες για να σταθείς
αγέρωχος εμπρός τους,
σε κοιτώ

Θαρρείς εξουσιάζεις την παρουσία μου;
Καγχάζεις στα υγρά μονοπάτια της συντροφιάς σου
Νοιώθεις να με κυριεύεις ακόμα,
σε αναζητώ

Αλήθεια ακόμα νοσταλγείς
τα από καιρό κατακτημένα;
Δώσε στα θέλω σου φωτιά
Ίσως να παραλύσουν τα πρέπει
που σε κέρωσαν

Η πλεονεξία της φειδωλής ιδιοκτησίας
Της σάρκας και του νου
Σε έστειλε στον Άδη της φτηνής αιδούς της
Καληνύχτα αγάπη μου, σε 'πνιξαν οι κτήσεις