Για ποία πραγματικότητα μου μιλάς;

-Για ποια πραγματικότητα μου μιλάς;

Για κείνη που ήθελα να ξεχάσω ότι ζω, μα βιαία με επανέφερε η ίδια η αίσθηση της απάτης που με έκανε να θέλω να φύγω από αυτήν;

-Δεν έφυγα ποτέ;

-Πως τολμάς;
Δεν έχεις το θάρρος καν να δεις πως δεν θέλω να κοιτάξω εκείνον τον καθρέφτη που εξαναγκαστικά έχεις βάλει μπροστά μου. Εσύ τον είδες; Εσύ κοιτάχτηκες; Και όταν κοιτάχτηκες τι είδες; Είδες εσένα ή είδες πάλι αυτό και μόνο που ήθελες; Για ποια πραγματικότητα μου μιλάς; Για εκείνη που θέλεις να μου πλασάρεις ότι ζεις εσύ; Εγωιστικό μου πλάσμα που θέλεις πάντα να κερδίζεις ακόμα και όταν έχεις γίνει σταχτή, ακόμα και όταν θλιβερά κείτεσαι γυμνός και αποστεωμένος στα ρημαδιά που δημιούργησες.

Ω ναι, αγαπημένε μου μια είναι η πραγματικότητα, αυτή που ζω εγώ, αυτή που δεν θες να ζεις τελικά εσύ, αυτή που γράφει ιστορία και δεν ξεγράφει, αυτή που απογυμνώνει και αυτή που ντύνει, μέσα στις αντιφατικές της απολήξεις, ανάμεσα στον ενιαίο της σπαραγμό, αυτή είναι η ζωή.

Μην πας να νικήσεις την φορά του νερού, είσαι ήδη ηττημένος.

Συνεχίζοντας έναν συλλογισμό για τον καθρέφτη που επιβάλλεις στον διπλανό σου να δει, μήπως κ αντικρύσει το σπασμένο και φθαρμένο είδωλό του, λες και θαρρείς και θα καταφέρεις το ποθητό έτσι...
Λίγες σκέψεις για τον τρόπο που θωρεί την πραγματικότητα η ματιά μας και πως την αναλύει και την κάνει πράξη ο νους μας. Μνήμες που ξεσπούν αλλοπρόσαλλα μέσα μας προσπαθώντας να δουν την αλήθεια και την ιστορικότητα της πορείας μας. Και εκεί ακριβώς το ταξίδι από τα κάτω ρέλια της ταξικότητας μας και πριν κατεβούμε στις μηχανές να βάλουμε μπρος, ένα κύκνειο άσμα προς αυτούς που θέλουν να με πείσουν για τα δήθεν αυτονόητα τους. Ένα σοκ μα πιο πολύ ένα δέος προς την πειθήνια θεώρηση της κάφτρας του τσιγάρου την ώρα που αυτή φλέγεται γοργά από τον αγέρα της νομοτελειακής, τι άλλο θα μπορούσε να είναι άλλωστε, αλλαγής.
Μα πως θα μπορούσε αγαπημένοι μου να είναι η σύνδεση της θεωρίας με την πράξη, αν η μια δεν εμπεριείχε την άλλη όχι στην σμασμοδικότητα που θέλουμε να της φορέσουμε, μα στην ολότητα της, στο Ganzes της. Πως αλλιώς θα μπορούσε κανείς να θωρήσει τα πραττόμενα του, αν δεν τα έβλεπε με το πρίσμα που αναλύει την ίδια την πραγματικότητα στην οποία το δίχως άλλο απλά αισθάνεται ότι ζει, χωρίς να θέλει ίσως, να μην το αφήνουν, να μην τους αφήνει ο ίδιος, να βιώσουν την ίδια την υλική μας υπόσταση, ακόμα πιο βαθιά μπαίνει εδώ η αναγκαιότητα επαπροσδιορισμού της ίδιας της ύλης.
Όχι μόνο στην ακαθόριστη και περιστροφική κίνηση που θέλουν κάποιοι να της φορέσουν, δείγμα τάχα μια έντεχνης καλλιτεχνικής θεώρησης του κόσμου τούτου, μα στην πορεία που η ίδια ευτυχώς-πλεονασμός- αυθύπαρκτα έχει διαλέξει.
Στην προσπάθεια εκείνη λοιπόν να μπουν όλοι αυτοί οι κουλτουριάρηδες πιο βαθιά στο είναι τους, λησμονούν το ίδιο το αυτονόητο, μα πως θα δουν κάτι διαφορετικό από αυτό που θωρούν όταν κοιτούν στο περβάζι της ζωής τους. Λες και η μεταφυσική ή ορθολογική προσέγγιση είναι ένα φόρεμα που το αλλάζουμε με στολίδια ανάλογα την περίσταση, ή λίγο ακόμα πιο βαθιά λες και είναι ολόκληρη γκαρνταρόμπα την οποία εναλλάσσουμε ανάλογα με το μικροαστικό ή μεσοαστικό μπουζουξίδικο που θέλουμε να μεταφέρουμε την ταπεινή μα όχι μάταιη ύπαρξη μας.
Μα είναι δυνατόν, σύντροφοι, το πρωί να ταξιδεύουμε ως μετανάστες και το βράδυ ως οδοιπόροι μιας ζωής γεμάτης υλικά πλούτη;
Είναι δυνατόν να το βράδυ να πίνεις βότκα με λεμόνι και το πρωί μαρτίνι με ελιά το δίχως άλλο αργεντίνικη;
Ή μήπως αλλάζεις μορφή κάθε που θωρείς την ομορφιά της δικιάς σου κυράς, κτήμα και αυτό της χυδαίας ύπαρξης σου;
Δεν θα με πείσεις αγαπημένε μου, όπως και να ναι το όνομα που παίρνεις είτε με την συνειδητή ελληνοφρένεια σου είτε με την ασυνείδητη περιήγηση σου στο κόσμο των καμένων και καταραμένων.
Η ίδια μάτια είναι που κοιτά την Βαγδάτη που καίγεται, η ίδια και την Τουρκία που θέλει τάχα να κατακτήσει πάλι την δύστυχη Ευρώπη, η ίδια είναι που θωρείς τον εαυτό σου και εισπράττεις τον ιδιοκτησία σου, σαν μετουσίωση του ίδιου σου το εγώ. Διαλεκτική συνύπαρξη, διαλεκτική σκέψη, αντανάκλαση της κίνησής που συντελείται με αντιθέσεις, φτάνοντας μέσα από την ίδια την ταξική διαρκή πάλη των αντιθέτων στην τελική σύνθεση που καθορίζει, πως θα μπορούσε άλλωστε διαφορετικά την ζωή, στην φύση και τελικά στην ίδια την πραγματικότητα που βιώνουμε σε κάθε πολιτική εποχή.
Έτσι το σοκ που περιμένεις εσύ να δω εγώ, το έχω ήδη δει, και εγώ μα και εσύ αγαπημένε μου, καθημερινά γύρω μου στην διακαή πάλη του να επικρατήσει μέσω του εμπειρισμού ή ακόμα χειρότερα του εμπειριοκριτικισμού που εσύ με έντεχνο τρόπο θες να μου φορέσεις. Γιατί συνεχίζεις και μου μιλάς γι αυτό λοιπόν, θες να με πείσεις να πως ο κόσμος τούτος κινείται σε μια σφαίρα ιδεών πάνω από τα μελλούμενα, δεν ζεις φρικτά την βαρβαρότητα εσύ; Κοίτα την στα ίσα λοιπόν, χωρίς φόβο, όπως ο ειλικρινής και μόνο πολεμιστής κοιτά τον αγέρωχο στρατό των ήδη νικημένων εκ θέσεως.